Achtergrondinformatie

 

‘Ik huil ’s avonds om mijn ouders’

 

Voor Shafqat, Shagufta en hun vier kinderen staat het leven stil sinds 20 juli 2013. Op die dag wordt het christelijke gezin gearresteerd. Met Shagufta’s mobiele telefoon zouden godslasterlijke berichten zijn verstuurd. De kinderen worden al snel vrijgelaten, maar Shafqat en Shagufta blijven gevangen. In 2014 worden ze tot de doodstraf veroordeeld. Sindsdien heeft het echtpaar elkaar niet meer gezien.

​

De kinderen worden opgevangen door familieleden, maar lijden zwaar onder de gevangenschap van hun ouders. De oudste zoon vertelde dat hij hen erg mist. ‘Overdag lijk ik een blije jongen, maar ’s avonds huil ik om wat er met mijn ouders is gebeurd.’ Omdat de kinderen nog jong waren toen Shafqat en Shagufta werden gearresteerd, zijn ze grotendeels zonder hun ouders opgegroeid. Het enige lichtpuntje zijn de regelmatige bezoekjes aan de gevangenis.

​

Lijden in gevangenschap

Shafqat en Shagufta lijden zelf ook erg onder hun gevangenschap. Shafqat raakte al voor zijn arrestatie verlamd door een ongeluk en zat sindsdien in een rolstoel. Door het verblijf in de gevangenis verslechtert zijn gezondheid. Shagufta heeft het vooral geestelijk erg moeilijk. De eenzame opsluiting in een kleine cel, zonder haar man en kinderen, heeft haar depressief gemaakt.

​

Daar komen ook de spanningen over de rechtszaak nog bij. Het Pakistaanse rechtssysteem werkt erg langzaam. Keer op keer wordt de behandeling door de rechtbank uitgesteld. Op 22 juni 2020 werd hun hoop opnieuw de bodem ingeslagen, toen de aangewezen rechter hun zaak niet wilde behandelen. Hun advocaat vermoedt dat de rechters bang zijn, omdat ze zwaar onder druk worden gezet door radicale moslims om de doodstraf te geven.